77

بعضی وقتها همه ی وجودم پر می شه از تنهایی دلم یه خونه ی امن می خواد یه خونه ی قدیمی که توش یه مادربزرگ مهربون باشه.

دلم غذاهای مادربزرگی می خواد با دورچین ماست محلی زیتون پرورده دو سه جور ترشی و شور.

دوست دارم تا می تونم براش ناز کنم بد ادا بشم غر بزنم اونم نازم و بکشه برام جوشونده و عرقیات بیاره.

دلم یه زیر زمین می خواد پر از شیشه های آبغوره و آبلیمو. پر از کوزه های رنگارنگ ترشی.

دلم یه حیاط می خواد که عصرها رو تخت کنار حوض بشینم و سرمو بزارم رو پاهای مادربزرگ.

دلم قصه می خواد قصه های قدیمی همونایی که تو بچه گی حوصله شنیدنشو نداشتم.

دلم می خواد حیاط بزرگ خونشو آب و جارو کنم. و از گلهای باغچه بچینم بزارم رو میز و تا می تونم ریه هامو پر کنم از بوی رز و یاس.

دلم یه سماور می خواد که قل قل بجوشه و مادربزرگ با دستای مهربونش برام چای بریزه کنارش توت خشک و خرما بزاره. می دونم هیچ جای دنیا همچین چایی نمی شه پیدا کرد.

دلم یه اتاق با فرشهای گل گلی نرم می خواد که وقتی پاهام و بدون روفرشی روش می زارم حس کنم دارم رو ابرا راه می رم.

دلم یه هم صحبت می خواد یه مادر یه خواهر که تو این روزای تنهایی تو بغلش گم بشم.

خیلی زود بزرگ شدم و مستقل برام خیلی زود بود گه گاهی باوجود کمردرد دولادولا راه برم غذا بپزم. چاردست و پا کارهام و انجام بدم . کاش می تونستم به بی نظمی عادت کنم کاش می تونستم به ظرفهای نشسته ی توی سینک دهن کجی کنم و بی خیال رد شم.

همسر این روزا سرش خیلی شلوغه هر روز هم با یه اتفاق جدید غافلگیر می شیم بازم دارم یه تصمیم بزرگ می گیرم  دوست دارم تا توان دارم با تنهایی بجنگم و بتونم پشتوانه ی خوبی براش باشم.

فقط می دونم خیلی برام زود بود خیلی.